به گزارش آوای سیدجمال، مجموعه «عشق کوفی» که امشب با پخش قسمت 15 به پایان می‌رسد، از جهت فرامتنی اثری مهم در تلویزیون به شمار می‌آید.

در حالی که از سال 89 و پس از مجموعه «مختارنامه»، برای 13 محرم متوالی، تلویزیون سریال تاریخی تازه‌ای را با نمایش مستقیم واقعه عاشورا در سال 61 هجری، روی آنتن نبرده بود، «عشق کوفی» این طلسم 13 ساله را شکست. به همین دلیل بود که «مختارنامه» امسال برای نخستین بار بعد از 13 سال، لااقل در نسخه‌ای کامل و به شکل سریالی، روی آنتن تلویزیون نرفت.

\
تمرکز روایت در «عشق کوفی» به برهه‌ای برمی‌گردد که کوفیان به امام حسین علیه‌السلام نامه نوشتند. این ایده البته یک شمشیر دولبه است، چراکه از سویی مخاطب تلویزیون در ایام محرم، انتظار داشت محصولی با نمایش غالب متن واقعه عاشورا تماشا کند و این انتظار برآورده نشد، اما در مقابل نمایش قصه کمترگفته‌شده دردسرهای کوفیان برای ارسال نامه به امام، به اثر جذابیتی متفاوت بخشید.

«عشق کوفی» محصول سازمان هنری-رسانه‌ای اوج، قصه‌ای عاشقانه را در شهر کوفه در هفته‌ها و ماه‌های منتهی به واقعه عاشورا، روایت می‌کند و یک ماجرای عشقی را با تندباد حوادث سیاسی و مذهبی آن دوره در هم می‌آمیزد. قصه عشق «نائله» به «هلال» در حالی که به ظاهر ربطی به قیام امام حسین علیه‌السلان ندارد، اما به موتور محرکه‌ای قدرتمند در درام سریال تبدیل شده که مخاطب را پای قصه نگه می‌دارد. سازندگان با استفاده درست از قواعد ژانر درام تاریخی و الهام گرفتن از قسمت‌های نخست «مختارنامه»، از ابتدای این سریال تعادل میان تخیل و تاریخ را رعایت کردند و تا انتها با ترکیب به‌جای درام و سیاست، دز مشخصی از ماجرای عشقی را در سریال نگه داشتند.

فیلمنامه «عشق کوفی» در شخصیت‌پردازی نیز توانا نشان داد؛ از شخصیت سیاس، حیله‌گر و البته متفرعن «اوحد» (نادر سلیمانی) و کاراکتر پاک، متعصب و تندخوی «فاضل» (نادر فلاح) گرفته، تا طمع و دوبه‌هم‌زنی «تلما» (سوگل طهماسبی) و ابهام رازگونه در عین درستکاری «هلال» (سعید شریف) شخصیت‌هایی ساخته که با تفاوت‌های قابل توجه، دستمایه خوبی به نویسندگان برای خلق ماجرا داده‌اند و در عین حال، به نظر می‌رسد طیف‌های مختلف آن روزهای کوفه را نمایندگی می‌کند.

آنچه که «عشق کوفی» را حداقل در فیلمنامه، از تبدیل شدن به اثری درجه‌یک بازمی‌دارد، ضعف در دیالوگ‌نویسی است؛ چراکه متن گفتار شخصیت‌های سریال از استحکام ادبی لازم برخوردار نیست و بیشتر دیالوگ‌هایی روتین هستند که با واژگان قدیمی و عربی ترکیب شده است.

در مقابل فیلمنامه این محصول شبکه 3 که امتیازات قابل توجهی هم دارد، از حیث اجرا می‌توانست بهتر باشد . عجله در کارگردانی دیده می‌شود؛ چه در درگیری‌های گاه‌وبی‌گاه که پر از اکت‌های تکراری طراحی شده و چه در هدایت بازیگران.

با این‌حال یکی از هنرپیشه سریال که نقش‌آفرینی خوبی نمایش داده و حتی با توجه به سابقه‌اش در ژانر کمدی، فراتر از سطح انتظار عمل کرده، نادر سلیمانی است. او هم در زمان مکر، هم در عصبانیت و هم در نمایش آرامش موفق است و تبختری را که اقتضای کاراکتر «اوحد» است، در بازی خود حفظ می‌کند.

«عشق کوفی» در صحنه‌آرایی هم بهتر می‌توانست باشد، مخصوصا برای مخاطبی که در آثار تاریخی تلویزیون، به ساخته‌های فاخر داوود میرباقری عادت کرده است.
به نظر می‌رسد تعجیل سازندگان در رساندن سریال به پخش، اجرا را دچار ضعف‌هایی کرده که در حد متن قابل توجه آن نیست؛ اگرچه نکته مهم این است که محصول نهایی همچنان برای مخاطب جذاب دارد.